Kare bir zeminin üzerini kubbe ile kapatmak için kullanılan mimari unsurlar.
Tam tanımı ise böyle: Kubbeleri taşıyan kemerler arasında bulunan, küre şeklindeki üçgenler.
Her duvarın üzerine çapı duvar eni kadar olan yarım daire bir eleman örülür. Sonra yatay düzlemde yarım dairelerin tepe noktalarına değen bir çember oturtulur. Kubbe bu çember üzerinde yükselir. Pandantif ise, iki komşu duvarın yarım yayı ve üstteki çemberin çeyrek yayından oluşan köşedeki üçgen kısımlara denir. En başarılı şekilde Ayasofya'da kullanıldığı sanılmaktadır.
Osmanlı camilerinde, pandantiflerin üzerinde Arapça Allah, Muhammed ve peygamberimizin yakınlarının isimleri yazılır genellikle.
Genelikle tuğladan veya taştan yapılan pandantifler, kubbenin ağırlığını taşımakta ve bu ağırlığı dört kenara dağıtarak, bu kenarlarda bulunan mimarı payeler tarafından kubbe ağırlığının taşınmasını sağlamaktadır.
Pandantifler ilk defa antik Roma binalarında 2. ve 3. yüzyıllarda deneysel olarak kullanılmaya başlamışlardır. Pandatiflerin uygulanması 6. yüzyılda Bizans İmparatorluğu döneminde Doğu Hristiyan sonradan Doğu Ortodoks Kilisesi patriklik ana tapınağı olan Ayasofya'da zirvesine erişmiştir.
Ayasofya'nın pandatifler kullanılarak yapılan kubbesinin çapı o zaman dünyasının en büyüğü olup yüzyıllarca hiçbir dünya binası tarafından erişilememiştir.
Bu kubbe ile boy ölçüşen Floransa Katedrali kubbesi yapımında pandantiflli kubbeler kullanılmamıştır. 1574'de bitirilen Selimiye Camii kubbesi ise 8 sütuna dayanan bir kasnak üzerine oturtulmuş ve kasnak da filayaklarına 6 metre genişliğinde kemerlerle bağlanmıştır.
Türk üçgenleri, pandantiflere benzetilir.
Kuyumculukta kullanılan pandantif terimi ise, zincire takilarak kullanilan mucevheri ifade eder.